Bugün yağmur sesiyle uyandım. Çok çok çok mutluyum. Aklıma Sinem’in evinde ilk kez kaldığım gece geldi. 12 kişi bi evde. 2 kişilik yatakta yatmaya çalışan 5 kişi. Bugün o yatağı paylaştığım insanlarla beraberdim. O gün de bugün gibi yağmurla uyanmıştık.

O gün vedalaşmamıştık böyle ama. O günden bugüne çok şey değişti, çok şey paylaştık ve ben artık çok çok çok daha çok seviyorum hepsini. Ve şimdi bu veda 2-3 ay göremeyeceğim için daha bi zor oldu. Biliyorum ki çok özleyeceğim. Annem de dedi:

“Böyle çok sevdiğin arkadaşlarının hepsi İzmir’de, sen Ankara’da.”

Ankara’da da var dedim. Ama İzmir farklı.

Bütün sevdiğim arkadaşlarım, ailem, bi kedim olsun bi de minicik, gelenlerin sığamayıp dip dibe oturmak zorunda kalacağı bi ev. Bi de müzik. Bence eğlenirdik, gülerdik, makarna yapıp yerdik. Olurdu yani.